بانک مقالات رشته تربیت بدنی

پژوهش حاضر با هدف دستکاري بينايي از طريق آينه بر يادگيري حفظ تعادل پويا به منظور مطالعه فرضيه اختصاصي تمرين انجام شد. 45 دانشجوي دختر رشته غير تربيت بدني که ضعف بينايي و جسماني نداشتند، با دامنه سني 21- 23 سال به طور داوطلبانه انتخاب و بر اساس نمرات پيش آزمون در سه گروه آزمايشي 15 نفري همگن سازي شدند. سپس، تمرينات خود را به مدت 3 هفته، هر هفته 3 جلسه، و در هر جلسه 30 کوشش 15 ثانيه اي با فاصله استراحت 20 ثانيه انجام دادند. گروه اول با استفاده از بينايي طبيعي، گروه دوم در مقابل آينه و با استفاده از بينايي کامل، و گروه سوم در نيمي از کوشش ها با آينه و در نيمي از کوشش ها بدون آينه تمرين کردند. هر سه گروه آزمايشي در پايان هر يک از کوشش هاي تمريني خود در فرايند اکتساب بازخورد KR دريافت کردند. سپس، مدت زمان حفظ تعادل افراد در مراحل اکتساب، يادداري با تاخير (تمرين با بينايي طبيعي بدون دريافت (KR، و انتقال (اجراي مهارت با چشم بند) روي دستگاه تعادل سنج ثبت شد. نتايج تحليل واريانس يکراهه با اندازه گيري هاي مکرر (9×3) در فرايند اکتساب نشان داد سه گروه طي جلسات تمرين پيشرفت کردند و عملکرد گروه تمرين با آينه بهتر از دو گروه ديگر بود (p<0.05). نتايج تحليل واريانس و کواريانس يکطرفه براي مقايسه عملکرد سه گروه آزمايشي در آزمون هاي اکتساب، يادداري، و انتقال صرفا تفاوت معناداري ميان عملکرد سه گروه در آزمون يادداري نشان داد. بر اساس مقايسه آزمون تعقيبي بونفروني، گروه تمرين بدون آينه عملکرد بهتري نسبت به ديگر گروه ها داشت (p<0.05). با توجه به نتايج پژوهش حاضر، بنا بر فرضيه اختصاصي تمرين، براي پيشرفت يادگيري فرد بايد در طول تمرين با همان منابع اطلاعات حسي آور مشابهي تمرين کند که در شرايط عملکرد نهايي به آن ها نياز است.

 نسخه قابل چاپ