بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از تحقيق حاضر عبارت است از بررسي ديدگاه فيزيوتراپيست هاي ايراني به کاربرد مهارت هاي روان شناسي در برنامه هاي بازتواني ورزشکاران آسيب ديده. براي اين منظور، فيزيوتراپيست هاي 65 باشگاه ورزشي در سه شهر تهران، اصفهان، و شيراز به صورت هدفدار انتخاب شدند. ابزار تحقيق پرسشنامه استانداردشده روان شناسي ورزش و فيزيوتراپي (PSPQ) بود که آروينن بارو و همکاران در سال 2007 استفاده کردند و در مجله بازتواني به چاپ رسيد. در اين پرسشنامه وضعيت رواني ورزشکاران آسيب ديده از ديد فيزيوتراپيست ها، مهارت هاي رواني مورد استفاده آن ها در درمان ورزشکاران، و برخي موارد ديگر ارزيابي شده بود. در مجموع، 52 نفر پرسشنامه ها را به طور کامل برگرداندند. نتايج اين تحقيق نشان داد 98 درصد فيزيوتراپيست ها معتقد بودند ورزشکاران آسيب ديده از لحاظ روحي تحت تاثير آسيب قرار مي گيرند. همچنين، 96.1 درصد درمان ورزشکار آسيب ديده را از لحاظ رواني مهم دانستند. در تحقيق حاضر، 75 درصد از فيزيوتراپيست ها عنوان کردند که تاکنون هرگز ورزشکاران آسيب ديده را به علت مشکلات رواني ناشي از آســيب به روان شـناسان ارجــاع نداده اند. 73 درصد از آن ها به روان شناسان معتبر دسترسي نداشتند، و 78.8 درصد از آن ها هيچ روش استاندارد و خاصي براي ارجاع ورزشکاران آسيب ديده به روان شناسان نمي شناختند. به گفته فيزيوتراپيست ها، تمايل به ادامه ورزش (4.5±0.7) مهم ترين مشکل رواني ورزشکاران آسيب ديده بوده است. از نظر فيزيوتراپيست ها، اعتماد به نفس (46.1 درصد) مهم ترين خصوصيت رواني براي موفقيت در برنامه بازتواني است، ضمن آنکه افزايش اعتماد به نفس (4.2±0.96)، تشويق به مثبت نگريستن به درمان (4±0.99)، و آموزش فنون ريلکسيشن عضلاني (3.7±1.1) به ترتيب مهم ترين تکنيک هاي رواني فيزيوتراپيست ها در درمان ورزشکاران آسيب ديده بوده است. در مجموع 86.5 درصد، آموزش در زمينه روان شناسي را براي فيزيوتراپيست ها لازم و ضروري دانسته اند. ايجاد همکاري متقابل بين روان شناسان و فيزيوتراپيست ها و برگزاري کارگاه ها و سمينارهاي روان شناسي در رفع نيازهاي آموزشي فيزيوتراپيست ها در زمينه مهارت هاي روان شناختي کمک کننده است.

 نسخه قابل چاپ