بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

اين مقاله الگوي اتحاد راهبردي را به عنوان يکي از رويکردهاي توسعه منطقه اي و منطقه گرايي جديد مورد کنکاش قرار مي دهد. گرايش به سوي رويکرد سياست گذاري اتحاد راهبردي، مشارکت شرکت هاي چندمليتي با اقتصاد ملي و منطقه اي است. اين امر در راستاي توسعه اقتصاد جهاني و افزايش ظرفيت اقتصاد سرمايه داري انجام گرفته است. اين مجموعه ها توانسته اند شبکه هاي توليد جهاني را در مناطق در حال توسعه فعال کرده و به اين ترتيب، سرمايه هاي منطقه اي را توليد نمايند که شامل موضوعاتي همانند فنآوري، منابع انساني و سرمايه اجتماعي است. اين نکته نشان مي دهد که سرمايه گذاري مالي بدون توجه به مولفه هاي انساني، اجتماعي، فرهنگي و صنعتي شکل نمي گيرد. کشورهايي که توسعه منطقه اي را تجربه نموده اند، شاهد به کارگيري روش هاي سازمان يافته اي در سياست گذاري توسعه اقتصادي بوده اند. بنابراين، توسعه اقتصادي نخستين گام براي توسعه منطقه اي محسوب مي شود. اين رويکرد در کشورهاي آسياي شرقي در راستاي توسعه صنعتي شکل گرفته است. دومين شاخص توسعه منطقه اي را مي توان مشارکت نهادهاي اقتصاد بين المللي با مجموعه هاي ملي و منطقه اي دانست. در اين شرايط شبکه هاي توليد، توزيع و بازار جهاني گسترش بيشتر پيدا مي کنند. اين شاخص ها را مي توان در روند سياست گذاري توسعه منطقه اي در آسياي شرقي مورد ملاحظه قرار داد.

 نسخه قابل چاپ