بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

اين نوشتار به بررسي چگونگي شکل گيري هويت و ماهيت وجودي آن در بين سازه انگاران متعارف و راديکال مي پردازد. سازه انگاري متعارف به دليل تاکيد بر نظريه ساختاريابي و نيز برخي مفروضات رئاليسم علمي از سوي سازه انگاران راديکال متهم به ذات انگاري و پذيرش هويت پيشيني براي کارگزاران است. علاوه بر آن عدم توجه به گفتماني بودن رابطه و ناديده گرفتن نقش قدرت در آن، دوگانه انگاري مدرنيستي خود/ ديگري، فرض وجود دو کنشگر خردمند در «ديدار اول»،- که «خود»، پيش از تعامل «ديگري» را مي شناسد- فرض يکپارچه بودن معناي «نشانه»، فرض توانايي ترسيم رابطه علي بين کنش خاص و معناي خاص و فهم تثبيت شده از هويت به عنوان يک متغير در تبيين علي، از ديگر نقدهاي سازه انگاران راديکال است که در مقابل بر سياليت و گفتماني بودن هويت، توجه به تفسير تا تبيين، عدم تمايز معنايي خود/ ديگري، بر نقد «آوامحوري» يا مرکزيت صدا براي بيان ناممکن بودن يکپارچگي و وضوح معنايي ژست و اهميت قدرت و نيز سوژه- موقعيت در گفتمان هاي به هم واکنشي، تاکيد مي نمايند. ادعاي اين مقاله اين است که علاوه بر موارد فوق سازه انگاري متعارف دچار اين نقد هم مي باشد که به رغم اهميت هويت در فهم رفتار، امکان شناخت تغيير هويت از بررسي تغيير رفتار وجود ندارد.

 نسخه قابل چاپ