بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

اين پژوهش در پاسخ به پرسش از ادعاهاي دو روايت از وظيفه گرايي قاعده نگر، شامل سازندگرا و بازنمودي در باب بنيان هاي اخلاقي عدالت اجتماعي، اين فرضيه را مطرح مي كند كه هر يك از اين دو روايت، به استلزامات منطقي وظيفه شناسي حق گراي خود وفادار نمانده اند. روايت سازندگرا با پذيرش توافق گرايي قراردادي، ادعاي بنيان گرايي خود را با چالش روبرو مي سازد و با توجيه پذيرسازي نابرابري هاي اقتصادي و اجتماعي –آنگاه كه به نفع همگان باشد- از وظيفه شناسي اخلاقي به سود غايت گرايي نفع طلبانه دست مي كشد. و روايت بازنمودي، نهايتا به ارزش هاي خاص و محلي فروكاسته مي شود و با طرد عملي جهان شمولي، بنيان گرايي خردباورانه خود را همسو با غايت گرايي تفسير مي كند. اين مقاله به رويارويي اين دو روايت در محورهايي مانند منشا ارزش هاي اخلاقي به طور کلي، و عدالت اجتماعي به طور خاص، بنيان گرايي، شمول گرايي و غايت گرايي اين ارزش ها، تقدم حق يا خير بر يکديگر، شکل گيري هويت اخلاقي فرد، جايگاه و كاربرد مفهوم عدالت، و معيارهاي نقد اجتماعي مي پردازد.

 نسخه قابل چاپ