بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

چکيده فارسي:
سياب از جمله شاعران معاصري است که به منظور رهايي ساختار شعر از بند کهنه گرايي و جمود، از نمادهاي شخصي در آثار شعري خود استفاده مي کند. البته در ادبيات کهن عربي، نمادهايي مانند ماه، شمشير، هلال، صليب و غيره به کار مي رفته است، اما سياب با توجه به نيازهاي شاعرانه اش در روزگار معاصر، نمادهايي شخصي همچون مرگ و رستاخيز، جيکور، بويب و باران و وفيقه را آفريده است.
نقاب نيز سازکار رمزگرايانه ديگري است که در اصل، اصطلاحي برگرفته از تئاتر و نمايش مي باشد. در اين روش، شاعر شخصيت يا پاره اي از ويژگي هاي آن را با صفات و احوال خود درهم مي آميزد، تا بدين وسيله شخص سومي (نقاب) پديدار شود که نه شخصيت شاعر است و نه شخصيت اصلي مستعار. در شعر سياب نيز چهار نقاب عمده به چشم مي خورد که عبارتند از: ايوب، تموز، مسيح و سيزيفيوس.
شاعر اين گونه نمادها را با قدرت نوآوري خود در شعر آفريند، يا اينکه آنها را از خاستگاه اوليه اش يعني زبان و تاريخ و ادبيات مي گيرد و معنايي ويژه و روحي تازه به آنها مي بخشد.