بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

چکيده فارسي:
پس از تاثيرپذيري شعراي عرب از مکتب رومانتيسم، ايشان به توصيف طبيعت و مظاهر آن روي آوردند و بر پايه پيوندي پر احساس با طبيعت و الهام از آن، به ستايش زيبايي ها و مظاهر دلربايش پرداختند و چون مادري مهربان که در دامنش به جستجوي آرامش برخاسته باشند، با او به نجوا و گفتگو برآمدند. از همين رو، طبيعت و مظاهر آن را همچون ديگر رومانتيک ها، پناهگاهي براي سعادت بشري و مکاني براي آرامش برشمردند که انسان را بر تمامي مصائب و سختي هايش قادر مي سازد.
از جمله اين عناصر و مظاهر طبيعت که بسيار بر زبان شعراي رومانتيک، تکرار شده است، عنصر «غاب» يا همان جنگل يا بيشه است، عنصري که ما آن را در اشعار ايشان، گاه وسيله اي در جهت درهم ريختن شالوده ثنويت و حرکت به سوي مطلق نامحدود مي يابيم و گاه آن را نماد و سمبلي براي بازگشت به همان سادگي و بساطت زندگي اوليه، پيش از آن که دستخوش تغيير و تشويه و تعقيد بشر قرار گيرد، مي بينيم. وزماني ديگر، غاب را رمز و نماد مکان مقدسي مشاهده مي کنيم که در آن، انسان قادر مي گردد بر عشق پاک دست يافته و خويشتن را از هرگونه حجاب کاذب و قيد و بند انساني رهايي بخشد.
بر همين اساس، اين شعرا، عنصر غاب را معيار کمال انساني برشمرده و از انسان مي خواهند که بر شاکله آن باشد، تا از قيد و بند هاي ساختگي جامعه و از عادات و رسومي که مانع آزادي او گشته، رهايي يافته و در نهايت بر تکامل اخلاقي و احساسات ناب و پاک انساني دست يابد.

 نسخه قابل چاپ