بانک مقالات زبان و ادبیات عربی

چکيده فارسي:
طنزپردازي و فکاهه، قلمرو فراخي است که گاهي پژواک دردها و دشواري ها و مصائب زندگي است و بي شک نفس در رنج و گريبان گير حوادث، با ابزار طنز و لطيفه گويي، خود را از اين گرداب، رهايي مي بخشد. ابوحيان از جمله افرادي است که به واسطه طنز و لطيفه گويي، جان درعذاب و گرفتار خويش را با وجود بدبيني به زندگي، مي رهاند و آسايش مي بخشد.
لطيفه گويي ابوحيان از زبان زنان، اغلب نابهنجار و ناپسند است، چرا که به علت سرکوب شدن غريزه جنسي و محروم بودن از مهر همسري و مادري، زن را تنها ابزار لذت و بهره مندي جنسي مي بيند! همچنين، لطيفه گويي او از زبان کودکان با نوع گويش کودکانه او بسيار، قابل توجه است.از موارد ديگر طنزپردازي ابوحيان، شيفتگي او به نکات اخلاقي و لطيفه هاي لفظي و بازي با الفاظ است که گواهي بر هوشمندي و حاضر جوابي صاحب آن است. نوع ديگر لطيفه اي که ابوحيان مورد توجه قرار مي دهد، ذکر لطايفي از زبان بخيلان و طفيلي ها و شکم بارگان است که در جنبه هايي، گوي سبقت را از پيشواي خويش، جاحظ، ربوده است.
بخش واپسين لطايف ابوحيان، تهکم و تصوير کاريکاتورگونه از افرادي همچون صاحب بن عباد و غيره است که عيوب افراد، بزرگ نمايي و برجسته مي شود. اين لطايف نشان مي دهد ابوحيان خنده را جايگزين گريه مي کند و لطيفه گويي او آميخته به نوعي تلخ کامي نهفته در زندگي اوست.

 نسخه قابل چاپ