بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

نظريه تاريخ ادبي هرمنوتيکي به جاي سرگذشت مولف و متن، «تاريخ خوانندگان متن» يا «تاريخ ادبيات مخاطبان» را پيشنهاد مي دهد. از اين ديدگاه، عيار ادبيت يك متن مثلا ديوان حافظ بر اساس ميزان سرزندگي، پويايي و قابليت مکالمه اش با نسل هاي روزگاران مختلف سنجيده مي شود. پس مورخ ادبي، بايد «تاريخ تاثير» حافظ در مخاطبان پس از خود را به نگارش درآورد. او با اين کار در حقيقت تاريخ «حيات ديوان حافظ» و «تاريخ معاني شعر حافظ» يعني سرگذشت يک متن پس از تولد، و حرکت آن در تاريخ را مي نويسد. اين مقاله از رهگذر بازشناسي خوانندگان حافظ در سده نهم به بررسي پژواک صداي اين شاعر در حدود يک سده پس از مرگ وي مي پردازد و بر اساس اطلاعات به دست آمده از منابع سده هاي هشتم و نهم، خوانندگان را بر مبناي نوع خوانشي که از کلام حافظ دارند رده بندي مي کند. همچنين پايگاه اجتماعي حافظ را بر اساس اطلاعات زندگي نامه اي و نيز القاب و عناويني که به حافظ مي دهند نشان مي دهد و در نهايت سير تطور موقعيت و معناي شعر حافظ را از سادگي به پيچيدگي و از گفتمان ادبي به درون گفتمان قدسي به تصوير مي کشد.

 نسخه قابل چاپ