بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

كاربرد نظريه زمان هارالد واينريش در دو متن داستاني فارسي بوف كور و سووشون نشان مي دهد تقسيم بندي متون بر اساس زمان هاي فعلي به دو دسته نقل و بحث توسط واينريش در داستان فارسي نيز قابل تشخيص است. زمان هاي نقلي، حال و آينده بخش هايي از متن را مي سازند كه بيشتر جنبه بحث و گفت وگو دارند. از سوي ديگر زمان هاي گذشته ساده، گذشته استمراري و گذشته دور (بعيد) بيشتر بخش نقلي و حكايتي متن ها را تشكيل مي دهند. ديگر اينكه هر دسته حال، آينده و گذشته خاص خود را داراست. در نظام بحث، زمان نقلي نقش پس نگري، حال نقطه صفر و آينده نقش پيش نگري دارد. در نظام نقل، گذشته دور نقش پس نگري دارد و گذشته ساده و استمراري هر دو نقطه صفر هستند. در زبان فارسي زماني كه نقش پيش نگري را در اين نظام داشته باشد، وجود ندارد.
سرانجام اينکه در نظام نقل، دو زمان گذشته ساده و استمراري عملكردي در جهت برجسته سازي دارند. قسمت هايي كه با گذشته استمراري مي آيند در پس زمينه و نقاط دور صحنه قرار مي گيرند؛ درحالي كه مورد اصلي حكايت كه با گذشته ساده مي آيد در جلو صحنه قرار دارد.

 نسخه قابل چاپ