بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

ديدگاه گفتماني با رويکرد نشانه - معناشناختي معتقد است توليدات زباني تابع فرآيندي پيچيده هستند که عوامل نشانه - معنايي بسياري در آن دخيل اند. در چنين ديدگاهي، بر خلاف روش هاي مطالعه ساختگرايي که توليدات زباني را ابژه هايي بيروني و مستقل از توليدکننده آن مي دانستند، آنچه داراي اهميت است نوعي حضور و موضع گفتماني است که پويا بودن آن همواره ما را با نوعي جهت گيري گفتماني، بسط روابط، تعامل بين نيروهاي همسو يا همگرا و نا همسو يا واگرا سوق مي دهد. آنچه سبب عبور از نظام ساختاري مبتني بر رابطه دالي و مدلولي نشانه ها به سوي نظام فرآيندي مي  شود چيست؟ به نظر مي رسد نظام فرآيندي که بر رابطه بين سطوح زباني (سطح صورت و محتوا) متکي است، جانشين رابطه دالي و مدلولي مي شود. چه ويژگي هايي سبب مي شوند تا سطوح زباني بتوانند مرزهاي معنايي را جا به جا کنند و به توليد جرياني نشانه - معنايي منجر شوند؟
هدف ما از ارايه اين مقاله علاوه بر پاسخ به اين پرسش، بررسي شرايطي است که ما را از نشانه شناسي ساختگرا، که معناهاي از پيش تعيين شده در آن از اهميت زيادي برخوردارند، به نشانه - معناشناسي گفتماني، که در آن معنا تابع مذاکره و کشمکش و تنش بين سطوح زباني است، سوق مي دهد.

 نسخه قابل چاپ