بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

يکي از ويژگي هاي طبيعت گرايي در شعر معاصر فارسي، توجه به جنبه هايي از طبيعت و جهان عيني است که به دليل اشتمال بر فضاهايي نيمه روشن يا تاريک، مبهم، رازآميز و ترسناک، در خواننده تداعي گر ملالت، انزجار، تباهي، زوال و نيستي است. در اين پژوهش، تصويرهايي از اين دست «طبيعت سياه» ناميده مي شود. روي آوردن به «طبيعت سياه» معلول تحولات فلسفي، سياسي - اجتماعي و طرح انديشه هاي نو در مباحث انسان شناسي و زيبايي شناسي دو قرن اخير در اروپاست. در اين جستار، ابتدا تاثير هر يک از عوامل يادشده بر نگرش نوين طبيعت گرايانه شاعران مورد نقد و بررسي قرار مي گيرد، سپس به چگونگي ظهور اين پديده در شعر فارسي پرداخته مي شود. اولين نمونه هاي توجه به طبيعت سياه را مي توان در عصر مشروطه و در اشعار ميرزاده عشقي مشاهده کرد. در شعر نيما، طبيعت سياه تعميق و گسترش مي يابد و در دهه هاي بيست و سي، سياه ترين جلوه هاي طبيعت را در اشعار شاعراني چون فريدون توللي و نصرت رحماني مي توان يافت.

 نسخه قابل چاپ