بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

داستان از قالب هاي کهن ادبيات است و در ميان ملت ها تاريخچه اي ديرينه دارد. هند نيز در ميان ملل مشرق زمين، سرزمين پررازورمزي است که شاهکارهاي متعدد داستاني آن از جمله مهابهاراتا و رامايانا اهميت دارد. «نل و دمن» قسمتي از اين اثر داستاني است که فيضي دکني. (1004-954 ق)، ملک الشعراي دربار اکبرشاه، آن را از سانسکريت به فارسي ترجمه کرد و سپس به نظم فارسي درآورد.
از آنجا که ترجمه داستان هاي متنوع هندي به زبان فارسي در طول سده دهم تا دوازدهم قمري بر داستان نويسي فارسي تاثير بسياري داشته، اين مقاله منظومه عاشقانه نل و دمن را – که از آثار داستاني قرن دهم قمري در هند است - بر اساس عناصر تشکيل دهنده داستان: طرح، شخصيت، زاويه ديد و غيره بررسي کرده است. نتيجه پژوهش اين است که داستان مورد نظر به شکل ابتدايي و ساده، همه عناصر داستان امروز را دارد؛ اما از پيچيدگي اين گونه داستان ها بي بهره است.

 نسخه قابل چاپ