بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

در اين مقاله پس از مرور انواع کانوني سازي روايي و ابزارهاي کلامي آن از نظر روايت پژوهان سنتي، با رده شناسي تازه اي از گونه هاي کانوني سازي با عنوان «کانوني سازي فرضي» نيز آشنا خواهيم شد. منظور از کانوني سازي فرضي، امکان دريافت تجربه اي حسي شناختي است از موضعي که کانوني ساز هرگز در آن حضور نداشته است. توصيف (و سپس تبيين) اين نوع کانوني سازي نيازمند بهره گيري از ديدگاه هاي زبان شناختي و فلسفي اي است که يا پس از روايت شناسي ساختارگرا مطرح شده اند يا بيرون از ديدرس روايت پژوهان سنتي مانده اند. در اين ميان، ديدگاه هايي که به طور ويژه مورد توجه نگارندگان خواهند بود، يکي معناشناسي جهان هاي ممکن است و ديگري معناشناسي مفهومي. اين دو چارچوب نظري در کنار يكديگر زمينه مناسبي را براي سنجش ارزش مفهومي داستان در جايي وراي تحليل هاي صوري رو ايت شناسان ساختارگرا و معناشناسان منطقي فراهم خواهند كرد. در نتيجه، اين پژوهش پس از شناسايي نشانه هاي زباني انواع متعارف كانوني سازي در نمونه داستان هاي فارسي، سرانجام با تكيه بر وجوه مجازي اين مفهوم، به معناشناسي ابعاد مبهمي از گفتمان روايي خواهد پرداخت كه ذاتا به تحليل هاي صوري يا منطقي روايت شناسان ساختارگرا تن نمي دهند.

 نسخه قابل چاپ