پاسخ به:بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی
چهارشنبه 27 اردیبهشت 1391 11:19 PM
| 8 : نشريه دانشکده ادبيات و علوم انساني (تبريز) پاييز 1382; 46(188):157-180. |
| شعر (موج نو) و شعر (حجم‌گرا)ي معاصر فارسي |
| حسين پور علي* |
| * گروه ادبيات فارسي دانشگاه كاشان |
| در دهه چهل قرن شمسي حاضر جريان جديدي در شعر معاصر فارسي ظهور كرد كه به دليل گسست كامل از جريانهاي شعري پيش از خود و به سبب غرابتي كه در انديشه‌ها و اشعار بانيان و شاعران آن وجود داشت، به (موج نو) مشهور شد، و پس از گذشت مدتي كوتاه، با تغييراتي اندك، در هيأت (شعر حجم‌گرا) نمودار شد. اين جريان در مقايسه با جريان شعر (سنت‌گرا) شعري بود (سنت‌گريز) يا حتي (سنت ستيز) بود و در مقايسه با جريان (شعر نو يا نيمايي)، مدرن مي‌نمود چنان كه شعر (نو)ي نيمايي پيش از خود را نيز (كهنه) مي‌انگاشت. همچنين در قياس با (شعر متعهد و ملتزم) كه طرفدار نظريه (هنر براي مردم) بود و شعر را وسيله مي‌دانست نه هدف، اين جريان شعري هوادار نظريه (هنري براي هنر) بود و در جستجوي دستيابي به (شعر محض يا ناب) به غير متعهد بودن شعر تاكيد داشت. به همين دليل، (جامعه‌گرايي) و (محتوا گرايي) كه از اصول جريان شعر نيمايي بود، در اين جريان جايگاهي نداشت، و (فردگرايي) اساس كار را تشكيل مي‌داد. در يك كلام، در اين جريان با شاعراني روبرو هستيم سنت ستيز، تعهد گريز، رويگردان از جامعه‌گرايي و محتواگرايي، و مدعي شعر مدرن و طرفدار شعر محض كه از هر قيد و بند فكري، اجتماعي، اخلاقي و ادبي آزاد باشد. |
| كليد واژه: |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
