بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

امام خميني (ره) بي شک يکي از شخصيتهاي کم نظير و تاثيرگذار دوران معاصر بود با خصايص منحصر به فرد و ابعاد وجودي گوناگون. اين نوشته گامي کوچک در معرفي اجمالي بعد ادبي و سيري در ديوان اشعار ايشان مي باشد. بخش عظيم اشعار حضرت امام، غزلهاي عارفانه است که از حيث سبکي اغلب تحت تاثير غزلهاي خواجه حافظ مي باشد. امام خميني با بهره گيري وسيع از اصطلاحات عرفاني در دوراني که اين اصطلاحات از سوي برخي متشرعين مورد هجمه و در معرض تهمت بود، جاني تازه به عرفان بخشيد و موجب تبرئه و احياي عرفاي راستين گرديد و از سوي ديگر به جهت شخصيت الهي و قابل ستايش خود و روي آوردن به عرفان حماسي، پويا و حرکت آفرين که به پيروزي و هدايت مقتدرانه انقلاب اسلامي در جهان منجر شد، عرفان اسلامي را از کنج انزوا و جنبه شخصي و دروني صرف بيرون آورد و آنرا با مفاهيم متعالي خود در سطح جامعه عموميت داد که آثار و برکات اين انديشه بزرگ نه تنها در ايران بلکه در ميان مسلمانان مبارز کشورهاي ديگر بوضوح جلوه گر است.

شعر امام بازتاب احساسات، عواطف و افکار او و متعلق به لحظات خلوت و انس با خداست؛ در آيينه شعر امام صفاي دروني عرفاني راستين، آرامش قلبي مومنين و اميد به آينده اي عاري از ظلم و بي عدالتي را مي توان حس کرد.

 نسخه قابل چاپ