بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

مولانا همه اشعار خود را بعد از آشنايي با شمس سروده است. غزليات را بعد از نخستين روزهاي آشنايي تا آخرين شب زندگي و مثنوي را در ده پانزده سال آخر عمر و در اوج  سالهاي پختگي و کمال روحي و معنوي.

اگر چه اين هر دو کتاب در تبيين و توضيح جهان بيني و ديدگاههاي عرفاني و اخلاقي خاص مولانا و حسب حال وسر دلدادگي اوست، مثنوي از وضوح و دقت و صراحت بيشتري برخوردار است؛ چرا که حاصل تفکر و تامل و هوشياري است. بعضي از ابيات مثنوي که مي توان آنها را غزلهاي مثنوي ناميد و اغلب ابيات غزليات و ترجيعات، به لحاظ حال سراينده در موقع پديد آوردن غزلها و ماهيت و نفس مسايل و مباحث مطرح شده در آن ابهام بيشتري دارند  تا جايي که فهم مقصود او را با دشواري همراه مي سازند. براي درک اين ابهامها، خواننده بايد به حالات روحي و تجارب عرفاني و هيجانهاي عاشقانه شاعر نزديک شود و با او همدلي کند و مشکلات متن را که غالبا به بيان رمزي آن مربوط مي شود به ابيات صريحتر و آثار ديگر او عرضه کند تا به کمک آنها، ابهام غزليات را تا حد ممکن بر طرف سازد.

 نسخه قابل چاپ