بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

از ديرباز زبان را به عنوان ابزار ارتباط و ادبيات را آئينه جهان بيرون مي شناسند. جنبش هاي ادبي متاخر و نظريه هاي جديد زبان شناسي در غرب، با رد نظريه هاي سنت گرايان در اين خصوص، سعي کرده اند جريانات ادبي را به دو شاخه عمده تقسيم کنند. در اين مقاله کوشش کرده ايم تا اين دو جريان ادبي را با ارائه مثالهايي از رمانهاي ايراني و فرانسوي مورد مطالعه قرار دهيم:
جريان ادبي اول همان سنت گرايي يا به اصطلاح «برون زباني» و يا ادبيات در معناي Poetique و نهايتا «متن» مي باشد که در اين صورت زبان و ادبيات به مثابه پل ارتباطي بين دنياي بيرون و خواننده واقع مي شود.
جريان ادبي دوم حالت «درون زباني» يا «خود ارجاعي» دارد و جنبه «ادبيت» اثر فراتر از جنبه هاي «ادبياتي» است و نهايتا حرکت «فرامتني» بيشتر از خود متن اهميت پيدا مي کند. در اين جريان هدف از کاربرد زبان صرفا توجيه خود زبان مي باشد و خواننده اين نوع آثار به کمک «اصطلاح محوري» رمز و رموز و مکانيزمهاي موجود در آن را کشف مي کند.

 نسخه قابل چاپ