بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

با مرگ انسان، حقوق و تعهدات وي به وارث منتقل مي شود و آنان ذي حق در استيفاي حقوق و مسئول اجراي تعهدات مورث خود مي باشند، مگر تعهداتي که قائم به شخص متوفي بوده و غير قابل انتقال است. مبناي تعهدات متوفي در زمان حيات نيز قانون و يا عقد، اعم از عقود معين و غير معين مي باشد.

ماده 231 قانون امور حسبي مصوب 1319 مقرر داشته است که: «ديون موجل متوفي بعد از فوت حال مي شود»؛ همين قاعده در فقه نيز مورد تاييد قرار گرفته است. به عبارت ديگر، طلبکار پس از فوت مديون بدون آنکه مقيد به مطالبه حق در اجل مقرر باشد، بلافاصله حق مطالبه پيدا مي کند و وارث نيز موظف هستند ديون مورث خود را هر چند که اجل آن فرا نرسيده باشد، ادا نمايند. سوال قابل طرح اين است که چنانچه شخصي مبادرت به انعقاد قراردادي نمايد و قبل از رسيدن موعد اجراي تعهدات مقرر در عقد فوت کند، آيا تعهد وارث طبق ماده مرقوم حال مي گردد يا آنکه وظيفه آنان، اجراي تعهد در زمان مقرر است.

راه حلي که در اين مختصر با تکيه بر اصول و ضوابط فقهي و حقوقي اتخاذ گرديده، اين است که در تعهدات ناشي از عقود، بويژه قراردادهاي دو جانبه، که اجل در تعادل اقتصادي عوضين نقش اساسي ايفا مي نمايد، وراث مکلف به اجراي تعهد در موعد مقرر در عقد مي باشند و با فوت طرف عقد چنين تعهداتي حال نخواهند شد.

 نسخه قابل چاپ