بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

شاعري نيازمند استعداد خاصي است که هرکسي از آن بهره مند نيست. تاثير شگرف شعر بر اذهان و انديشه ها، زمينه ساز پيدايش اسطوره ها و باورهاي خاصي نسبت به شاعران شده است، به طوري که اين باور در ميان بسياري از ملل به وجود آمده که سخنان شاعران از دنياي ديگري سرچشمه مي گيرد و موجودات برتري اين سخنان را به آنان تلقين مي کنند و در حقيقت شاعر سخنگوي آن موجود برتر است. اين شيوه تفکر را در اساطير يونان و برخي ملل ديگر همچنين در انديشه هاي اعراب جاهلي و شاعران پس از دوران جاهليت مي توان ديد.

در اساطير يونان و روم «آپولون» فرزند زئوس رب النوع هنر و شعر به شمار مي آيد و «موزها» که الهه هاي نه گانه هنر هستند زير نظر «آپولون» الهام کننده شعر به شاعران و راهنماي آنان در سرودن حماسه و غزل محسوب مي شوند.

در ايران باستان نيز ماني بر اين باور بود که فرشته اي به نام «توم» يا «همزاد» سخناني را به او الهام مي کند.

همچنين اعراب دوره جاهلي بر اين باور بودند که هر شاعر «جن» يا «شيطاني» مخصوص به خود دارد که شعر را بر زبان شاعر تلقين مي کند.

در شعر فارسي نيز برخي از شاعران از «فرشته»، «جن» يا «تابعه»اي نام برده اند که شعر را به آنان تلقين يا الهام مي کند.

 نسخه قابل چاپ