بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

نام خاقاني، سخنور بزرگ ادب فارسي، در کنار نام حکيم نظامي، بلافاصله بعد از فحول اربعه ادبيات ايران (فردوسي، مولانا، سعدي و حافظ) در رديف بزرگترين شاعران سرزمين ما جاي دارد و در اين مورد اغلب صاحبنظران و ادب شناسان اتفاق نظر دارند.

شعر خاقاني به دليل حجاب رنگين سبک و شيوه خاص شاعري او، تا دير زماني چنانکه شايسته اوست، مورد توجه و ارزيابي اهل ادب قرار نگرفته بود و ساليان سال بيشتر ايرانيان اين اعجوبه ادب فارسي را تنها با مداينيه مشهور او مي شناختند. خوشبختانه در دو دهه اخير، به دلايل گوناگون، شعر اين سخنور بزرگ از جنبه هاي مختلف و بخصوص صور خيال اعجاب انگيز شاعر، مورد بررسي قرار گرفته است؛ اما هنوز جاي تحقيق در مورد محتواي معنوي و جهان دروني و ذهني او خالي است و به نظر مي رسد که راهي دراز براي دستيابي به اينکه خاقاني چه مي گويد، در پيش رو داشته باشيم و اين کار تنها با همت جمعي دوستداران و پژوهشگران شعر فارسي امکانپذير خواهد بود. از جمله اين موارد، جايگاه خاقاني در قلمرو عرفان و مباحث معرفتي است. هدف نگارنده در اين نوشته اين بوده است که پايگاه اين شاعر بزرگ را در اين زمينه، که از قرن پنجم به بعد، به عنوان بعد پيوسته ادب فارسي شناخته مي شود، در حد توان، روشن کند.

 نسخه قابل چاپ