بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

در اين مقاله، بعد از مقدمه‌اي كوتاه نخست به چند معيار كارآيي براي تعريف دستورزبانها و تئوري‌هاي زباني مربوط به آنها پرداخته‌ايم، و در ضمن روشن ساخته‌ايم كه دستورزبانها چرا بايد نه تنها كارآيي مشاهده‌اي، بلكه سطح بالاتر كارآيي توصيفي را نيز دارا باشند. در ضمن تأكيد كرده‌ايم كه اصولا تئوري‌هاي جامع زباني بايد به سطح بالاتر كارآيي توجيهي نيز برسند تا از نظر جهاني معتبر، از نظر بنياد روانشناختي واقعي و در عين حال به حداكثر محدود باشند. در بخش دوم سعي كرده‌ايم روشن سازيم كه همين محدوديت فوق العاده تئوري زباني است كه مي‌تواند منجر به تئوري كار‌آ در مورد فراگيري زبان در كودكان باشد. در اين زمينه سعي كرده‌ايم روشن نماييم كه دستور جهاني در واقع تئوري “حالت آغازين” استعداد زباني فطري و مقدم بر هر نوع تجربة زباني بوده و بر پايه بررسي دقيق دستور زبان‌هاي ويژه، زبان شناس مجموعه جهانيهاي زباني را فرض مي‌كند كه بنياد تئوري پيشنهادي او را از زبان تشكيل مي‌دهد. در بخش سوم، تئوري نشانداري و دستور مركزي مورد بحث قرار گرفته و اشاره شده كه دستور جهاني در واقع با بنيادهاي زيست شناختي موروثي پردازش زبان در كودكان مطابقت دارد. در اين بخش متذكر شده‌ايم كه مفهوم دستور جهاني مبتني بر فرض دستور مركزي بي نشان مي‌باشد. مجموعه قواعد مركزي و بي‌نشان عام در نهاد كودكان به وديعه گذاشته شده و كمك بسيار ارزشمند ژنتيكي دريادگيري سريع نظام پيچيده و انتزاعي زبان به كودكان مي‌باشد. در واقع نقش كودكان در رسيدن به مجموعه قواعد مركزي، انتخاب مجموعه خاص زبان ويژه از مجموعه قواعد ممكن مركزي است كه به وسيله تئوري دستور مركزي تعريف شده‌اند.

 نسخه قابل چاپ