پاسخ به:بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی
چهارشنبه 27 اردیبهشت 1391 10:49 PM
| 7 : نشريه دانشکده ادبيات و علوم انساني (تبريز) تابستان 1383; 47(191):125-138. |
| زيبايي طبيعي نزد هگل |
| صافيان محمدجواد* |
| * گروه فلسفه دانشگاه اصفهان |
| هگل زيبايي را تجلي معقول يا صورت عقلي در امر محسوس مي‌داند. زيبايي در دو ساحت طبيعت و هنر متجلي مي‌شود و اين هر دو ساحت واجد وجهي محسوس مي‌باشند. اما خود زيبايي امري محسوس نيست بلكه صورتي است معقول. زيبايي تنها براي ديگري يعني براي ما يعني براي ذهني كه زيبايي را در مي‌يابد، خلق شده است. به عبارت ديگر زيبايي شيء زيبا در حس آشكار نمي‌شود بلكه در ملاحظه وحدت اجزاء و اعضاي امر زيبا آشكار مي‌شود و اين نيز با تفكر امكان‌پذير خواهد بود. زيبايي طبيعت در سه مرتبه مورد ادراك ما قرار مي‌گيرد: مرتبه اول مواجهه با زيبايي طبيعي است تنها به صورت هماهنگي دروني در محصولات عيني (مثل بلور طبيعي). در مرتبه دوم زيبايي طبيعي را به عنوان زندگي دروني همراه با تمايزهاي ماهوي آن ملاحظه مي‌كنيم. در مرتبة سوم زيبايي را در من خودآگاه ادراك مي‌كنيم. زيبايي طبيعت ناقص است؛ زيرا واقعيت خارجي حداكثر داراي وجود دروني نامتعين و انتزاعي است و برخلاف نفس، وجود آن دروني نيست. به عبارت ديگر زيبايي طبيعت انتزاعي است نه انضمامي. هگل زيبايي انتزاعي را از سه جنبه مورد بررسي قرار مي‌دهد: اول از حيث صورت؛ دوم از حيث وحدت انتزاعي ماده حسي و سوم از جنبه محدوديت وجود فردي بي‌واسطه. |
| كليد واژه: |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
