بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

شعر فارسي در چهار دوره سبک «خراساني»، «عراقي»، «هندي» و «بازگشت»، شعري است معطوف به معاني و انديشه هاي گوناگون اعتقادي، اخلاقي، اجتماعي ، سياسي و غير آن. شاعران بزرگ فارسي گو نيز ارزش و اعتبار معني را در شعر بسي والاتر از نقش و جايگاه مختصات زباني و شيوه هاي تعبير و بيان ديده اند و معني را يکي از دو عنصر اصلي سبکها – و حتي گاه تنها عنصر آن – خوانده اند. در روزگار ما نيز تيره خاصي از نقادان، معني را يکي از دو پايه اساسي سبکها دانسته اند. امعان نظر در اين گونه آرا و انديشه هاي سبک شناختي ايجاب مي کند که ويژگيهاي سبکي و شعر فارسي را به مختصات ظاهري و مباحث صوري آن محدود نکنيم و در اين کار عرصه هاي پهناور معني را نيز در کار سبک شناسي دخالت دهيم.

 نسخه قابل چاپ