بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

گويش گيلکي يکي از گويش هاي ايراني نو و از گروه گويش هاي حاشيه درياي خزر است. ويژگي هاي آوايي اين گويش نشان مي دهد که به شاخه زبان هاي ايراني شمال غربي تعلق دارد.

گويش گيلکي، مانند بسياري از گويش هاي ديگر ايراني رايج در محدوده جغرافيايي ايران، به سبب ارتباط روزافزون گيلک زبانان با فارسي زبانان و تاثير فراوان زبان رسمي از طريق گسترش دامنه رسانه هاي گروهي، به تدريج در حال از دست دادن اصالت زباني خويش است. بسياري از لغات اصيل اين گويش جاي خود را به لغات زبان فارسي داده اند و احيانا به بوته فراموشي افتاده اند. نگارنده، در اين مقاله، کوشيده است چند واژه گيلکي را، که بيشتر آنها در نزد نسل جوان از ياد رفته اند، مختصرا از نظر ريشه شناسي بررسي کند. اين واژه ها عموما از فرهنگ گيلکي گردآورده منوچهر ستوده (تهران 1332) و فرهنگ لغات و اصطلاحات و ضرب المثل هاي گيلگي گردآورده شادروان احمد مرعشي (تهران 1355) استخراج شده اند...

 نسخه قابل چاپ