بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

ملامت و ملامتيان، تاليف عبدالباقي گولپينارلي- ترجمه دکتر توفيق ه. سبحاني، انتشارات روزنه، تهران 1378.

ملامتيان گروهي از صوفيان و عارفان بودند که، از قرن سوم هجري به بعد، به صورت طريقه اي متمايز از ديگر طريقت هاي عرفاني ظهور يافتند. به گفته هجويري (ص 68)، «گروهي از مشايخ طريق ملامت سپرده اند و مر ملامت را اندر خلوص محبت تاثيري عظيم است و مشربي تمام، و اهل حق مخصوص اند به ملامت خلق از جمله عالم».

هم چنين جامي (ص 6) ملامتيه را جماعتي دانسته که «در رعايت معني اخلاص و محافظت قاعده صدق، غايت جهد مبذول دارند، در اخفاي طاعات و کتم خيرات از نظر خلق مبالغت واجب دانند». قشيري (ص 49-50) در ذکر حمدون قصار (وفات: 270) آورده: «نيشابوري بود و مذهب ملامت از وي پراکنده شد به نيشابور».

هجويري (ص 228) نيز حمدون قصار را از «سادات اين طريقت» خوانده و در بيان طريقت قصاريه آورده است: «تولي قصاريان به ابي صالح حمدون بن احمد بن عماره القصار کنند و وي از علماي بزرگ بوده است و سادات اين طريقت و طريق وي اظهار و نشر ملامت بوده است»...

 نسخه قابل چاپ