بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

کم خوردن و گرسنگي کشيدن از آدابي بوده است که صوفيان از قديم بر آن تاکيد مي ورزيده اند. مشايخ صوفيه، در مراحلي از سلوک، به مريدان خود توصيه مي کردند که هر روز مقدار معلومي از طعام بخورند و هيچ گاه شکم خود را پر نکنند، چه سيري و پري شکم موجب غفلت از ياد خدا مي شود. از همين جاست که سعدي نيز مي گويد:

اندرون از طعام خالي دار                 تا در او نور معرفت بيني

ولي، در همان زمان که سعدي مي گفت که اندرون را بايد از طعام نگه داشت، صوفياني پيدا شده بودند که بزرگ ترين مشغله ذهني ايشان شکم بود. در واقع، شکم بارگي صوفيه مسئله اي بود که از قرن پنجم هجري بر سر زبان ها افتاده بود و نويسندگان و شعرا صوفيه را به اين دليل نکوهش مي کردند. سنائي يکي از اين شاعران است که مي گويد:

صوفيان را ز پي راندن کام                 قبله شان شاهد و شمع و شکم است

حميدالدين ابوبکر بلخي صاحب مقامات حميدي، که به طور کلي نظرش نسبت به صوفيان انتقادآميز است، يکي از صفاتي که در خور نکوهش مي بيند حرص و ولع ايشان براي خوردن است...

 نسخه قابل چاپ