بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

دکتر يحيي ماهيار نوابي در يازدهم مهرماه 1379، دور از وطن و هنگامي که براي ديدار فرزندش به سوئد سفر کرده بود، بر اثر ايست قلبي، در حالي که همراه دخترش، ميترا، عازم منزل بود بدرود زندگي گفت. خود او، آرزو داشت، نه در بستر بلکه ايستاده و بر پا بميرد. باري، جامعه فرهنگي ايران، با از دست دادن او، از خدمتگزاري آگاه و پژوهنده اي توانا محروم ماند. روانش شاد.

استاد نوابي ذهني وقاد و نظري تيزبين و دل بستگي کم نظير به ادبيات و زبان و فرهنگ کهن ايران داشت؛ در کلاس درس، با نشاط و شادابي حضور مي يافت و اين حال را به شاگردانش القا مي کرد. هرگز دمي از آموزش باز نايستاد. حتي، در ديدارهاي دوستانه، همکاران و شاگردانش، که بيشترشان خود به درجه کمال علمي رسيده بودند، از محضرش بهره مند مي شدند و نکته ها مي آموختند. هر ديدارش براي آنان مجلس درس بود.

استاد نوابي در دهم دي ماه 1291، در يکي از خانواده هاي اصيل شيرازي، چشم به جهان گشود. تحصيلات ابتدايي را در شيراز و تحصيلات متوسطه را در دارالفنون و دبيرستان البرز تهران گذراند. پس از اخذ مدرک ليسانس ادبيات، دوره دکتري آن رشته را نيز در 1325 در دانشگاه تهران به پايان برد و پايان نامه اش را درباره کتيبه بغستان (بيستون) نوشت. سال بعد، با درجه دانشياري، در دانشکده ادبيات تبريز به تدريس پرداخت و، پس از دو سال، براي فرا گرفتن زبان هاي باستاني ايران به اروپا رفت و سال هاي 1949-1951، در مدرسه زبان هاي شرقي دانشگاه لندن (SOAS)، نزد پروفسور هنينگ زبان هاي کهن ايران را آموخت و يک سال نيز در دانشگاه کوئينگن آلمان به آموختن زبان هاي تخاري و ترکي کهن پرداخت...