بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

يکي از جنبه هاي جالب داد و ستد جامعه هاي زباني، علاوه بر وام گيري، دخالت زبان ميانجي است. رايج ترين فرايندي که در برخورد دو زبان رخ مي دهد مبادله عناصر واژگاني ميان آنهاست. هنگامي که سخنگويان زبانهاي گوناگون، در شرايط فرهنگي، سياسي و اقتصادي معين، در ارتباط نزديک قرار مي گيرند، بايد از وسيله مناسبي براي تفهيم و تفهم استفاده کنند (مدرسي 1386، ص 53-54، 84-85). در چنين مواردي، ممکن است زبان تازه اي نيز بر پايه عناصر زبانهاي موجود ساخته مي شود که زبان اردو را مي توان يکي از مصاديق بارز آن دانست. اردو زباني آميخته است و نقش ميانجي دارد.
به قول محمد حسين آزاد، محقق و زبان شناس هندي، نهال اردو در زمين سنسکريت روييد و در آب وهواي زبان فارسي رشد و نمو کرد (صديق خان شبلي1370، ص 69).
سابقه روابط ايران و شبه قاره به زماني پيش از آغاز تمدن آريائي در ايران و هند مي رسد. در اين بررسي، محدوده زماني مورد نظر متعلق است به دوره اسلامي که در تاريخ روابط ايران و شبه قاره جايگاه ممتازي دارد. نفوذ ايرانيان به سند، رفت و آمد کاروانهاي بازرگاني، لشکر کشيها و مهاجرتها از قرن سوم هجري به بعد اين روابط را پديد آورده است.
ورود غزنويان در اواخر قرن چهارم هجري به سرزمين شبه قاره و اقامت مسلمانان فارسي زبان مهاجر منجر گشت به هم زيستي جوامع فارسي زبان در کنار ديگر جوامع زباني رايج در آن خطه که به تدريج، با تفوق فارسي زبانان، به خصوص در طبقه حاکم، فارسي را به زبان رسمي حکومت تبديل کرد و هم در آن حال هندي زبان رايج ميان مردم بود. به اين ترتيب، زبان فارسي، طي قرون متمادي، در مجاورت زبانهاي رايج مناطق شمالي هند قرار گرفت (مجتبائي 1375، ص 541) ...

 نسخه قابل چاپ