بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

هنگامي که نام ابوريحان بيروني به ميان مي آيد بي گمان چهره اي برجسته و ممتاز در عرصه رياضي و نجوم ايران بزرگ در ذهن نقش مي بندد. اما حوزه مطالعات و تحقيقات اين نابغه بزرگ و خستگي ناپذير به رياضي و نجوم محدود نمي شود. مطالعات زباني نيز عرصه پژوهش هاي علمي او بوده است. به جرات مي توان گفت که تحقيقات ابوريحان بيروني در حوزه علوم انساني کافي بود تا نام و ياد او را در تاريخ علم و تمدن جهاني جاويد گرداند. اين شخصيت نادر خورشيد تابناکي بود که در سال 362 هجري در قلعه بيرون خوارزم بردميد و، پس از سالهاي زندگي با افتخار در خدمت آل عراق و مامونيان و همراهي با سلطان محمود غزنوي در لشکرکشي او به هندوستان، سرانجام در سال 440 در کرانه غزنين فرونشست.
ابوريحان محمدبن احمد بيروني خوارزمي در خانواده اي گمنام و خوارزمي تبار چشم به جهان گشود. زبان اين قوم زباني از شاخه زبانهاي ايراني بوده که نمونه آن در نوشته هاي ابوريحان و ديگر نويسندگان قديم چون زمخشري (وفات: 538) آمده است.
زادروز ابوريحان را بامداد روز پنج شنبه سوم ذي الحجه دانسته اند و تاريخ درگذشت او را شب هنگام جمعه دوم رجب سال 440 در شهر غزنه ثبت کرده اند. بيروني در رساله اي که در باره فهرست کتابهاي محمدبن زکرياي رازي نوشته، در بخش معرفي عناوين آثار خود مي گويد که، در پايان سال 427، 65 سال قمري و 63 سال شمسي داشته است. (صفا 1352، ص 21)...

 نسخه قابل چاپ