بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

ما، در ارتباطات روزمره خود با ديگران، از زبان و اشارات و حرکات بدني استفاده مي کنيم؛ مثلا موافقت خود را در زبان فارسي گفتاري، با بله، آره، معلومه و نظاير آنها؛ يا با پايين آوردن سر و به هم زدن پلکها اعلام مي کنيم. گويشوران هر جامعه زباني نشانه هاي برقراري ارتباط با ديگر افراد را مي شناسند و به هنگام نياز آنها را به کار مي برند. هر چند گاهي در استفاده از اين نشانه ها اشتباه رخ مي دهد که منجر به بروز بدفهمي و اختلاف مي گردد، چه بسا اين سو تفاهم و اختلاف به کمک کسي و با درک صحيح موقعيت رفع گردد.
در حوزه علوم، برقراري ارتباط حکم ديگري دارد. در اينجا، هدف از برقراري ارتباط، منتقل ساختن اطلاعات دقيق و صريح است و هر گونه ابهام يا بدفهمي مانع کسب نتايج مورد نظر مي شود. بنابراين، بر خلاف آنچه در ارتباط عادي گفتاري رخ مي دهد، از کوتاه سازي و حذف آنچه ميان طرفين معهود و شناخته شده است اجتناب مي شود و، با بيان دقيق و کامل کليه اطلاعات مورد نياز، امکان درک درست مطلب فراهم مي آيد. همچنين، از کاربرد صنايع لفظي و بديعي خودداري مي شود؛ زيرا هدف از نوشته علمي زيبايي آفريني نيست و تنها انتقال دقيق و روشن مطالب مد نظر است. از اين رو، در هر يک از حوزه هاي علوم، اصطلاحاتي خاص با تعاريف دقيق کاربرد دارند که گاه کاملا با معاني آنها در حوزه هاي ديگر متفاوت است. مثلا کلمه توان به معني «قدرت» و «قوه» به کار مي رود؛ اما، در رياضيات، به حاصل ضرب يک يا چند بار عدد در خود تعريف مي شود. واژگان تخصصي هر حوزه به مقتضاي موضوع آن حوزه با ديگر حوزه ها فرق دارد، هر چند اصطلاحات مشترک چند حوزه نيز وجود دارد.
در حوزه مطالعات زباني نيز، مقصود پژوهشگران انتقال دقيق مفاهيم است تا بتوان به درستي عملکرد بخشهاي متعدد آن را توصيف کرد. از اين رو، زبان شناسان نيز سعي مي کنند تا اصطلاحات مورد نياز خود را به دقت تعريف کنند تا از بروز هرگونه بدفهمي پرهيز شود. در اين مقاله، برآنيم تا چند اصطلاح زبان شناسي مربوط به ساختمان واژه را بررسي و توصيف کنيم...

 نسخه قابل چاپ