بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

اصطلاح رئاليسم جادويي را نخستين بار منتقد آلماني فرانتس ره در سال 1925 در مقاله اي در توصيف کار عده اي از نقاشان پست اکسپرسيونيسم به کار گرفت. اين نقاشي ها، در اصل، رئاليستي بودند؛ اما يک عنصر عجيب يا رويايي يا خيالي داشتند. از نظر ره، جنبه جادويي اين نقاشي ها ناشي از تکنيکي بود که نقاشان از آن براي بيان واقعيت در قالب تصوير استفاده کرده بودند. در سال 1955، آنخل فلورس اين اصطلاح را در توصيف نوشته هاي اسپانيايي به کار برد. از نظر فلورس، بورخس استاد اين سبک و کافکا همتاي اروپائي او بود. در قلمرو ادبيات، رئاليسم جادويي، به نظر فلورس، شيوه اي است که، در آن، نويسنده بي آنکه تعجب يا حيرتي را برانگيزد، امور خيالي را همچون اموري واقعي توصيف مي کند. تعريف فلورس به تدريج بسط يافت و عمدتا در تحليل و نقد ادبيات امريکاي لاتين به کار رفت. رئاليسم جادويي، به مثابه سبکي در روايت، بيش از همه با نام گابريل گارسيا مارکز پيوند خورده است. اما، چنان که در فرهنگ اصطلاحات ادبي آبرامز (AbRAMS 1993) آمده، نوشته هاي انبوهي از نويسندگان امريکاي لاتين و نيز نويسندگان اروپايي از جمله گونتر گراس آلماني و جان فولز انگليسي را نيز مي توان در چارچوب اين سبک تجزيه و تحليل کرد...

 نسخه قابل چاپ