بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

ادبيات داستاني، به معناي وسيع آن، در زبان فارسي 12 قرن سابقه دارد. اما داستان نويسي به معناي اخص امروزي آن مقوله ديگري است که نطفه اش در زبان فارسي در عصر قاجاريه بسته شده است. سفرنامه امين الدوله از اين حيث شايد نقطه آغازي باشد. امين الدوله، به قول بهار، مردي فاضل و نويسنده اي چيره دست و با ادبيات غرب آشنا بود. مايه اي که از مطالعه کتب فرانسه داشته، با سرمايه وافي از ادبيات فارسي و عربي، طبع و ذوق او را پخته کرده و شيوه و سبک تازه اي پديد آورده است. مقارن با روزگار او، شاهد ظهور ميرزا حبيب اصفهاني هستيم، که سرگذشت حاجي بابا اثر جيمز موريه را از فرانسه به فارسي برگرداند و نمونه درخشاني از ترجمه خلاق عرضه داشت. وي همان کسي است که نمايش نامه معروف مولير، ميزانتروپ، را نيز به فارسي نقل و عنوان مردم گريز را براي آن اختيار کرد، که از ذوق سليم او حکايت مي کند.

در همين اوان، ترجمه هايي به فارسي از آثار داستاني غرب صورت گرفت که اهل قلم، از طريق آنها، با انواع ادبي تازه اي آشنا گشتند.

در عصر مشروطيت و سپس در سال هاي سلطنت رضاشاه، نمايش نامه نويسان و داستان نويسان و مترجماني خلاق ظهور کردند که از جمله آنان حسن مقدم، جمال زاده، فروغي- که ترجمه تارتوف مولير را با عنوان ميرزا کمال الدين يا مقدس ريائي به فارسي عرضه داشت- و صادق هدايت را پيش کسوتان ادبيات داستاني امروزي در ايران بايد شمرد.

در همين دوره بود که حجازي و دشتي، در قلمرو داستاني، آثار متعددي پديد آوردند و از ادبيات فرانسه رمان هايي، از جمله بينوايان و نتردام پاريس ويکتور هوگو، به زبان فارسي در آمد...

 نسخه قابل چاپ