بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

بررسي سبک تاريخي به قدمت رساله «درباره سبک» اثر دمتريوس (100 قبل از ميلاد) دارد. اين موضوع ريال تا قبل از قرن بيستم، غالبا جزيي ثانوي از تحليل هاي دستوري و بديعي و به طور کلي مطالعات و بررسي هاي مربوط به ادبيات و زبان ادبي بود. بنابراين، سبک شناسي به شکل يک رشته نيمه مستقل پديده اي نوظهور است، پيشرفتي است که جريان توصيف هاي زبان شناختي که عميقا با رشد موضوعات و رشته هاي آکادميک چون نقد ادبي و زبان شناسي مرتبط است. به طور کلي، توان تحليلي سبک شناسي نوين عمدتا ريشه در روش هاي تحليلي و توصيفي زبان شناسي دارد؛ در عين حال، سبک شناسي ادبي نوين، علاوه بر استفاده از زبان شناسي، از توان تعبيري نقد ادبي مدرن هم بهره مي برد. در هر دو مورد، استفاده از روش هاي زبان شناختي به سبک شناسي امکان مي دهد که از توصيفات تجويزي و فرمايشي پيشين تحت عنوان «سبک هاي درست» عدول و به سوي تحليلي کامل تر از خود زبان و کارکردهاي دايمي آن حرکت کند .