بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

در اين گفتار، ابتدا به مطالبي كه تاكنون درباره اين ضمير در دستورهاي زبان فارسي نوشته شده است اشاره مي كنيم سپس به بررسي آن مي پردازيم.
در دستور زبان فارسي معروف به پنج استاد چنين آمده است:
ضمير مشترك آن است كه با يك صيغه در ميان متكلم و مخاطب و غايب مشترك باشد و هميشه مفرد استعمال شود ... كلمات خويش و خويشتن هم ضمير مشترك و از لفظ خود آمده است... گاهي، براي تاكيد، ضمير شخصي متصل به ضمير مشترك خود الحاق نمايند.
(قريب و ديگران 1320، ج 1، ص 95-97)
در اين دستور، پس از مطالب، نقش هاي ضمير مشترك بر شمرده شده، از جمله براي نقش فاعلي اين مثال آمده است:
چو تو خود كني اختر خويش را بد                             مدار از فلك چشم نيك اختري را
...

 نسخه قابل چاپ