بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

اصطلاحات و اصطلاح سازي تاريخ دور و دراز دارد و همپايه دوره هاي اول پيدايش زبان است. هر وقتي انسانيت، براي افاده مفهوم ها و اشياهاي خاص، [از] کلمه و يا عباره مخصوصي استفاده کرده باشد، همان دم به (= با) مساله اصطلاح و اصطلاح آفريني روبه رو شده است. اين گروه واژگان از همان زماني پيدا شدن گرفت که آدم قادر شد جايگاه خود را در عالم هستي کم و بيش بشناسد و به نام گذاري اشياهاي واخورده اش (= چيزهايي که با آنها روبه رو مي شود) شروع کند؛ و هر اندازه که علم و بصيرت وي بر عنصرهاي تشکيل دهنده محيط و جزييات آن فزوني گرفت، واژه هاي نوبه نوي براي افاده هر چيز و هر پديده پيدا کرد و [از آنها] استفاده کرد. به خصوص، بشر، بعد از پيدايش خط و توانا گشتن او بر نوشتن و خواندن، امکانيت ثبت کردن و يادمان کردن واژگان و اصطلاحات اوليه را به مراتب افزايش داد. چنانچه، اگر اقلا (= فقط) از کتاب مقدس دين زردشتي، اوستا، ياد کنيم، مي بينيم که در آن چگونه [از] اصطلاحات ديني و نجومي و غيره خيلي فراوان استفاده شده است.

 نسخه قابل چاپ