بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

مطالعه ارزش هاي فرهنگي همواره دل مشغولي آن دسته از محققاني است که در بررسي هاي خود به بعد فرهنگي توجه دارند. در اين زمينه، شمار انديشه منداني که بر تاثير عوامل فرهنگي، به ويژه ارزش ها به مثابه يکي از عمده ترين عناصر آن، تاکيد مي ورزند اندک نيست. از جمله شناخته شده ترين آنان مي توان به مکلفند (Macclelland 1964) در زمينه «ارزش هاي نهفته در ادبيات داستاني»؛ هافستلد (Holstede 1976, 1973) در زمينه «تنوع فرهنگي در بررسي شخصيت هاي ملي»؛ اينگلهارت (Inglehart 1987)  درباره «اهميت ارزش ها در دگرگوني اجتماعي»؛ شوارتز (Schwarts 1992) درباره «ده ارزش جهان شمول»؛ و گروه تحقيقات رالستون (Ralston etal 1997) در خصوص «تاثير فرهنگ ملي و ايديولوژي اقتصادي بر ارزش هاي مديريتي کار» اشاره کرد.
در کشور ما نيز، از جمله عمده ترين تحقيقات درباره ارزش ها و نگرش ها مي توان از پژوهش هاي علي اسدي (1353) درباره «شناخت نگرش هاي اجتماعي و گرايش هاي فرهنگي در ايران»؛ فرامرز رفيع پور (1376) درباره «تغييرات ارزشي»؛ منوچهر محسني (1379) در بررسي «آگاهي ها و رفتارهاي اجتماعي فرهنگي در تهران»؛ آزاد ارمکي و غياثوند (1383) در زمينه «تغييرات فرهنگي در ايران» و چند محقق ديگر ياد کرد.
گروه پژوهشي پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي نيز، پس از مشارکت در تحقيق گروهي درباره شناخت مفاهيم سازگار با توسعه در فرهنگ و ادبي فارسي (پژوهشگران پژوهشکده علوم اجتماعي 1382) به پژوهش در ادبيات ايران به ويژه شناسايي ارزش هاي بارز در آن توجه داشت. از اين رو، بر آن شد که به شناسايي ارزش هاي فرهنگي در گزيده هاي از مثل ها و تعبيرهاي کنايي فارسي بپردازد به خصوص که نه تنها در تحقيقات ايراني بلکه در تحقيقات خارجي نيز توجه چنداني بدان نشده است.

 نسخه قابل چاپ