بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

خواجه نصيرالدين محمد طوسي (597-672) در کتاب ارجمندش – نه، بلکه در شاهکار بي مانندش – معيار الاشعار نشان داده است که شعر و ادب فارسي فقط ذوق نيست بلکه آن نيز دانش است که، مانند هر دانش ديگري، بر بنيادهاي خدشه ناپذيري استوار است و، اگر آفرينش هاي هنري در اين حوزه از سرچشمه ذوق جاري شود، چنانچه بر جويبار دانش شعر متکي باشد، راه به مزرعه مقصود خواهد برد. حتي، اگر آفرينش شعر تنها با پشتوانه ذوق و احساس و انديشه ميسر باشد، سنجش آن فقط مبتني بر اين دانش امکان پذير است.
او، با خلق اين اثر شگرف، گويي خطابه ورود خود را به حوزه ادب فارسي ايراد و اعلام کرد که فقط بزرگ ترين دانشمند و بزرگ ترين رياضي دان و بزرگ ترين ستاره شناس روزگارش نيست بلکه بزرگ ترين نظريه پرداز شعر پارسي نيز هست و به درستي که تا اين روزگار همچنان اين مقام را حفظ کرده است.

 نسخه قابل چاپ