بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

وامقي درباره «موي بريدن و بر ميان بستن» «فريگيس» در اين دو بيت نوشته است: «نكته اي كه در اينجا آمده است به ظاهر بايد رسم ديگري باشد كه نمي دانم شواهد ديگري از آن مي توان يافت و در اصل بازمانده است يا خير؟» پرسش و ترديد ايشان درباره ناآشنا بودن كاري كه فريگيس انجام داده بجاست.
تا جايي كه نگارنده جستجو كرده، شواهد و نمونه هاي تقريبا همانند انگشت شماري در اين باره وجود دارد كه شايد مهم ترين و گوياترين آنها در كوش نامه و الهي نامه باشد. در منظومه كوش نامه، «كوش»، در سوگ همسرش، «نگارين»،
بگسترد خاك و بر او بر نشست                                ميان را به موي نگارين ببست
در حكايت «زن صالحه» (الهي نامه عطار) نيز مادري كه طفلش را شب هنگام در گهواره كشته اند
فغاني و خروشي در جهان بست                             دو گيسو را بريده بر ميان بست
در داستان الحاقي سوگواري مادر «نوش زاد» بر فرزندش، كه در يكي از نسخه هاي شاهنامه آمده، بيتي است كه، طبق آن،‌ همسر مسيحي انوشيروان هم، در عزاي فرزند، موي بر ميان مي بندد:
به فندق همي برگ گل را بخست                            به موي بريده ميان را ببست