بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

اگر آنچه براي بسياري از عارفان و صوفيان بزرگ ما، در بسياري از زمينه ها و در گذشته هايي نسبتا دور، رنگ و بوي آرزو و آرمان داشت امروزه در دنياي نو به نوعي واقعيت يافته است، پس راز اقبال مردم اين زمانه به جهاني چنان دور و غريب چيست؟ مگر نه اين است که عصاره والاترين کرده ها و گفته هاي اقطاب و مشايخ تصوف در حيطه مسايل اجتماعي و انساني اين بوده که به آدميان بياموزند که همديگر را، صرف نظر از رنگ و نژاد و زبان و عقيده و ايمان و جنسيت، دوست بدارند و براي همه کس به صرف انسان بودن کرامت و عزت قايل شوند؟ مگر في المثل عبارت حک شده بر سر در خانقاه ابوالحسن خرقاني در زمره درخشان ترين سخنان صوفيان به شمار نيامده است که «هر که در اين بارگاه آمد نانش دهيد و از ايمانش مپرسيد که آن کس که در نزد خدا به جاني ارزد در چشم ابوالحسن به ناني ارزد؟» اگر مهم ترين و والاترين آرزوي عارفان گذشته ما تحقق بخشيدن به چنين ارزش هاي مهم و ناب انساني بوده است، امروزه که جهان، در پرتو ساليان سال تلاش و جديت براي تثبيت و گسترش دموکراسي و حقوق انساني، اين اصول را جزء لاينفک قوانين مدني و اجتماعي خود ساخته، ديگر چه نيازي هست که، در انبوهي از متون پريشيده و پراکنده و کهن، در به در بگرديم تا به بيان آروزي فعليت يافتن آنها برسيم؟

 نسخه قابل چاپ