بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

سير تاريخي ادبيات کودک در زبان فارسي نشان مي دهد که از ديرباز و حتي پيش از اسلام آثاري با محوريت کودکان به رشته تحرير در آمده است که البته بيش از همه جنبه پند و اندرز در آن ها ديده مي شود، از آن جمله مي توان به اندرز آذرباد مهرسپندان (تفضلي،182:1377 ) و يا پس دانشن کامگ (همان، 164) اشاره کرد. توجه به کودکان در آثار پس از اسلام نيز چه به صورت کتاب مستقل و چه به طور اشاره وار و گذرا ادامه داشت که براي نمونه به قابوس نامه عنصرالمعالي، نصاب الصبيان ابونصر فراهي، بهارستان جامي، گلستان سعدي و بسياري ديگر از اين دست آثار مي توان اشاره کرد. اما گرايش بيش از پيش به ادبيات کودک در عصر قاجار به چشم مي خورد. در اين هنگام اندک اندک به گونه هاي مختلف ادبيات کودک رايج توجه شد و از اين ميان مي توان به ترجمه آثار غربي، ساده نويسي داستان هاي کهن مانند کليله و دمنه و مرزبان نامه، کتاب هاي درسي و اندرزنامه ها براي کودکان اشاره کرد.
در مقاله حاضر اندرزنامه اي کهن و گمنام با نام خوبي نامه براي نخستين بار معرفي مي شود. اين اثر را از چند جهت مي توان داراي اهميت دانست، يکي آن که از نمونه هاي قديمي اندرزنامه براي کودکان در دوران متاخر است. دوم آن که به قلم يکي از بزرگان متصوفه و اقطاب عرفاني قرن گذشته نگاشته شده است و با وجود رواني و شيوايي متن، عمق و سنگيني آن از نظر دور نمانده است. سوم اين که در يکي از دهات گمنام آن روزگار يعني گناباد به رشته تحرير در آمده که از پايتخت و مراکز مهم شهري به دور بوده است.

 نسخه قابل چاپ