بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

ادبيات داستاني، يکي از گونه هاي ادبيات کودک و نوجوان است که به دليل تنوع در موضوعات، شخصيت ها، محيط ها و... براي مخاطبان خود جذابيت بسيار دارد. از جمله موضوعات قابل بررسي در ارتباط با اين گونه ادبي، رويکرد نويسندگان به محيط زندگي کودکان و نوجوانان در دهه هاي اخير و شيوه بازتاب ويژگي هاي آن در داستان هاست. در اين پژوهش، محتواي 411 داستان تاليفي کودک و نوجوان از 20 نويسنده برجسته اين حوزه- که براي نخستين بار در دهه هفتاد انتشار يافته اند، با هدف بررسي محيط شهري و ويژگي هاي آن در اين داستان ها و ميزان تاثيرپذيري نويسندگان از واقعيت هاي جامعه ايران در دهه هفتاد، تحليل کمي و کيفي شده است. بر اساس نتايج حاصل از بررسي هاي انجام شده، شهر به عنوان محيط اصلي 200 داستان و يکي از محيط هاي توصيف شده در 31 داستان، در مجموع با %56، نخستين محيط داستان هاي کودک و نوجوان دهه هفتاد را تشکيل مي دهد و در شکل گيري سيماي آن، سه عامل گرايش نويسندگان به خلق داستان هاي واقع گرا، گرايش آن ها به توصيف زندگي طبقات محروم جامعه و تفاوت زمان وقوع حوادث برخي داستان ها با زمان نگارش آن ها، نقش دارد.

 نسخه قابل چاپ