بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

لالايي هاي ايراني بخشي از ترانه هاي عاميانه و ماندگار و کهن ايراني است که ريشه در گذشته هاي دور دارد. سراينده نخستين لالايي ها بر ما معلوم نيست؛ اما سادگي زبان و نيز کاربردي بودن آن ها در ميان مردم دوره هاي مختلف، يکي از رازهاي ماندگاري اين ابيات زيبا است. لالايي ها افزون بر آن که نواي آرام بخشي براي خواب کودک بوده اند، راهي براي بيان دردها و رنج هاي مادران نيز بوده اند و اين خود پيوندي ميان ادبيات زنان و ادبيات کودکان برقرار کرده است. مادر، کودک را هم راز خود دانسته و از نگفته هاي خود با او سخن گفته است. اين سخنان شنيدني هرچند که ساده بيان شده اند؛ اما در خود ساختاري دارند که در اين مقاله، از ديدگاه روايت شناسانه بررسي شده است. در پژوهش حاضر نخست به بيان شاعرانگي در لالايي ها و سپس به توضيح چيستي روايت و ساختار آن و در پايان به بررسي ساختار روايت در لالايي ها پرداخته ايم. در اين لالايي هاي همچون يک داستان، ساختار روايت با بخش هايي چون زمان، مکان، راوي، بازگشت به گذشته، کنش رو به اوج، بحران يا گره فکني و گره گشايي و ... ديده مي شود.

 نسخه قابل چاپ