بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

بي شک مهمترين عنصر معنايي شعر پروين، روح انتقادي آن است. شعر پروين متاثر از ساختار اجتماعي ايران پيش و پس از مشروطه است. او در حجم وسيعي از اشعار با نگرش سلبي، وضع موجود جامعه خود را در بوتهنقد و داوري قرار داده و در به جلوه درآوردن زيباشناختي و هنرمندانه انديشه هاي انتقادي تلاش و کوشش کرده است.
در ديدگاه پروين صرفا هنري موجه و مقبول است که در خدمت کارکرد ارتقابخشيدن به آگاهي فرهنگي و انتقاد سازنده باشد. چنين ديدگاهي دقيقا همگرايي و همساني نگرش پروين را با آموزه هاي نظريه پردازان زيباشناسي انتقادي(مکتب فرانکفورت) نشان مي دهد.
مولفان اين مقاله درنظر دارند ضمن طرح اجمالي ديدگاه نظريه زيبايي شناسي انتقادي، اشعار پروين را در ساحت آموزه هاي اين رويکرد ادبي بررسي و تحليل کنند.

 نسخه قابل چاپ