بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

كاريكلماتور يكي از گونه هاي نوپاي ادبي است كه در چند دهه اخير طرفداران بسيار در ايران يافته است. منظور از كاريكلماتور، جملات منثور، كوتاه، ساده و طنزآميزي است كه نگاهي وارونه و متفاوت به دنياي درون و برون دارد.
كاريكلماتورها از لحاظ شكل ظاهري به جملات قصار و امثال ساير شباهت بسياري دارد كه جزو قديمي ترين انواع ادبي بشري به شمار مي رود و پيشينه اي كهن در نكته سنجي موجز وار دارد. از اين جهت مي توان كاريكلماتورها را دنباله و شكل پيشرفته امثال و حكم به حساب آورد با اين تفاوت كه كاريكلماتور الزاما از طنز و مطايبه در ساختار خود بهره مي برد در حالي كه امثال و حكم الزامي براي طنز آميز بودن ندارد.
اين پژوهش با اشاره به پيشينه امثال و حكم در پيدايش كاريكلماتور به بررسي رابطه امثال و حكم با كاريكلماتورها با بيان برخي از وجوه شباهت و افتراق اين دو با يكديگر، خواننده را به اين نتيجه رهنمون مي شود كه گونه هاي جديد ادبي مانند كاريكلماتور، رهاورد فرهنگ غرب نيست و ريشه آن را مي توان در متون ادب فارسي بويژه در كتابهاي ادب كلاسيك جستجو كرد.

 نسخه قابل چاپ