بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

هدف عمده اين نوشته بررسي مفتاحهايي است كه از شعر شاعرِ حكيمِ معاصر، سهراب سپهري براي رهايي «مرغ خوش الحان آن چمن» از تخته بند وابستگيهاي حسي استنباط مي شود. با اين روش كه اشعار او با توجه به سنتهاي ادبي تحليل، و با آراي صاحبنظران تطبيق داده شده است. با اينكه برخي ارباب نظر، عرفان سپهري را نابهنگام خوانده و برخي ديگر در وجود رسالت انساني و تعهد اجتماعي در شعر او ترديد كرده اند، بيشتر مخاطبان شعرش او را در رديف عرفا و حكما جاي داده اند. اين نوشته حاكي است كه در وجود رسالت انساني و تعهد اجتماعي در شعر او ترديد جايز نيست و حكمت و عرفان او مغتنم است. اين نوشته از دو قسمت اصلي تشكيل مي شود: 1- سپهري بر مسايل روزگار و خلو حيات آدمي از معاني والا وقوف داشته و در انزواي عرفاني خود به آنها پشت نكرده است. 2- او راه هايي را براي رهايي مردم از بستگيهاي بي ثمر دنيا پيشنهاد مي كند و از سرچشمه هاي زلال عرفان و حكمت براي آسايش آدميان خسته از هياهوها رهاوردهايي به ارمغان مي آورد. پس در بحث از رسالت انساني و تعهد اجتماعي نبايد از سپهري غافل بود.

 نسخه قابل چاپ