بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

تا پيش از پيدايش زبان شناسي شناختي، بسياري از زبان شناسان، استعاره را روشي براي خيال پردازي شاعرانه مي دانستند. به همين دليل، «استعاره» غالبا مفهومي ادبي به شمار مي رفت. ليكن با اشاعه الگوي شناختي، كاركرد استعاره در گفتمان روزمره اهل زبان مورد توجه قرار گرفت. پرسشي كه در مقاله حاضر مطرح مي شود اين است كه آيا «استعاره» مي تواند باعث چندمعنايي در زبان فارسي  شود يا نه. براي پاسخگويي به اين پرسش، داده هاي گفتاري و نوشتاري به کار رفته در اخبار و جرايد، گردآوري شد و پژوهش بر پايه اين فرضيه شکل گرفت كه استعاره را در چارچوب معني شناسي شناختي، مي توان يكي از خاستگاههاي چندمعنايي دانست. پس از تجزيه و تحليل داده ها، فرضيه پيش گفته مورد تاييد قرار گرفت. تحقيق به روش توصيفي- قياسي صورت پذيرفت. به طور کلي نگارندگان بر آن اند تا نشان دهند كه تغييرات معنايي را مي توان به شکلي نظام مند در ارتباط با قالبهاي معنايي تبيين كرد.

 نسخه قابل چاپ