بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

هرچند بسياري از متون ادبي ما به کوشش استادان و محققان و به شيوه علمي و انتقادي تصحيح شده اند، اما هنوز مجموعهاي از آثار قدما را مي شناسيم که به طبع انتقادي نرسيده اند و صورت کاملا قابل اعتمادي از آنها عرضه نشده است. از جمله اين متون، ديوان کمال الدين محمودبن علي مشهور به خواجوي کرماني (م: 750) است که علاوه بر داشتن ارزشهاي فراوان مستقل فرهنگي و ادبي، واسطه پيوند غزل سعدي و حافظ هم هست و بنابراين تصحيح دقيق و عرضه مطلوب آن فوايد مضاعف دارد. نوشته حاضر نشان مي دهد که کوششهاي انجام گرفته در تصحيح ديوان (غزلهاي) خواجو تنها در حکم کاري مقدماتي است و کاستيها و خطاهاي بسياري در آن راه يافته است که غالبا ناشي از شيوه تصحيح و نقص احتمالي نسخه هاست. گذشته از آن که فراواني خطا خوانيها و غلطهاي چاپي هم از ميزان صحت و اعتبار کار مصحح کاسته است.

 نسخه قابل چاپ