بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

ادبيات در جلوه هاي سه گانه اش يعني شعر، نمايش و ادبيات داستاني، در هر دوره، به شيوه هاي خاص به «انسان» و «حضور او در جهان» نگريسته است، اما عميق ترين، فراگيرترين و انتقادي ترين نگاه به انسان را به گونه اي از ادبيات داستاني به نام «رمان» واگذار كرده است. درواقع، اين ويژگيها، در پاسخ به يك نياز تاريخي، زمينه هاي شكل گيري رمان را فراهم كرد و به آن امكان داد تا مناسب ترين عرصه ادبي براي درك موجوديت و هويت انسان باشد. مقاله حاضر به استناد چنين دريافتي، اين پيشنهاد را مطرح مي کند كه رمان مي تواند بستري براي درك ابعاد هويت يك جامعه در دوره اي مشخص باشد. از اين جهت مي كوشد با در نظر گرفتن ظرفيتهاي رمان، نه فقط به عنوان گونه اي ادبي، بلكه به عنوان پديده اي فرهنگي كه در گفتگوي مدام با عناصر متغير يك منظومه فرهنگي، واقعيت رمان را شكل مي دهد و اسباب پويايي آن مي شود، نوعي روش شناسي را براي شناخت جلوه هاي هويت از منظر رمان معرفي كند. در گام آخر، اين روش پيشنهادي به صورت يك الگوي كاربردي در مورد يك رمان مشخص به كار گرفته مي شود تا دستاوردهاي آن در حوزه شناخت ابعاد هويت آشكار گردد.