بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

در روند تكاملي شعر در دوره معاصر، علاوه بر كاربرد ويژه اوزان عروضي و ايجاد انسجام نسبي در بندهاي شعر، براي تقويت فرم ويژه و رسيدن به ساختار، شاعران در عين توجه به امكانات بلاغي جديد، از ظرفيتهاي نگارشي هم سود جسته اند؛ مثلا براي بيان حالات و ايجاد شعر تجسمي و ديداري، به نحوه نوشتن كلمات و استعداد واژگان در تقطيع پذيري و فضاسازي، توجه نشان داده اند. از جمله امكاناتي كه شاعران نوگراي معاصر از آن در جهت تقويت فرم و رسيدن به ساختار هنري و كلامي و اجراي دقيق شعر، بهره برده اند، نشانه هاي سجاوندي است. اين نشانه ها علاوه بر كاربرد خاص براي بيان انواع و اقسام جمله ها و درست خواني تركيبات و واژگان، در دوره جديد به خصوص در بين پيروان اسلوب نيما، به منزله عضوي از ساخت هنري و ساخت شعري، جنبه نشانه شناختي و دلالتي ويژه اي يافته است كه تحليل آنها مي تواند تفاوت نگرش شاعران معاصر را به پديده ها نشان دهد. اين جستار، تلاشي است براي نشان  دادن اهميت نشانه هاي نگارشي در شعر امروز و گشودن دريچه اي كوچك به چشم اندازي گسترده كه بررسي و دقت بيشتري را مي طلبد.

 نسخه قابل چاپ